2 Haziran 2025

Bir Mevsimin Unutuluşu

özgenn

favorite 2 visibility 8 bookmark 0

sanat-kültür kısa hikaye felsefe

Bazı duygular vardır, takvimle gelirler. Martın sonundan itibaren ufukta bir şey belirir: yaz. Gelişiyle yalnızca sıcaklığı değil, bir tür içsel kıpırtıyı da taşır. O kıpırtı, insanın göğsünde usulca dolaşan, adı konulmamış bir sevinçtir. Beklentinin bile ötesindedir bazen; sebepsizdir, ama gerçektir. Bir zamanlar vardı. Artık yok.

İnsanın kendine bile açıklayamadığı bu eksiklik, ne büyük bir kayıptır aslında. Çünkü yaz hâlâ gelir. Gökyüzü yine masmavidir. Akşamüstleri gene mora çalar. Balkonlara sandalye atılır, sokaklar gülüşmelere açılır. Her şey yerli yerindedir. Eksik olan sadece içten gelen o hafif ürperti, o görünmez kıpırtıdır. Geriye çekilen yalnızca duygudur, hayranlık, heyecan sanki yaşamı daha önce yutkunarak karşılayan o ince iç ses.

Zamanla mı silinir insandaki sevinç? Yoksa her yıl biraz daha mı geri çekilir çocukluk coşkusu? Belki de yeryüzü değişmiyor; değişen bakışımızdır. Bir manzara, ilk bakışta büyüleyicidir. Ama her gün aynı pencereden bakıldığında, o manzara artık susar. Belki de hayat, sevinçleri tekrarla tüketir.

Bir mevsimin gelişini hissedememek, doğanın ritminden düşmek gibidir. Yaz artık yalnızca bir mevsimdir. Ne bir şarkıya benzer, ne bir çocukluk düşüne. Takvimden koparılmış bir yaprak gibi yere düşer, ses bile çıkarmaz. Oysa bir zamanlar yaz, insanın içini aylarca ısıtan bir düş gibi başlardı; şimdi yalnızca sıcak.

Yine de her şeyin bittiğine kolayca inanmak, insana da, zamana da haksızlık olur. Çünkü bazı duygular küllenmiş gibi görünürken, yalnızca derine çekilmiş olabilirler. Belki bir akşam, hiçbir neden yokken esen bir rüzgârla, belki gölgede unutulmuş bir çiçek kokusuyla, içimizde çoktan unuttuğumuz o kıpırtı yeniden uyanacaktır.

Ve belki o zaman anlayacağız: Sevinç geçici olabilir ama bekleme duygusu kalır. Çünkü insan, yaz gelmiyor sandığı bir anda bile, aslında hâlâ içten içe yazı bekler.