30 Nisan 2025

İyi Niyetin Sonu

Kamilerbil

favorite 2 visibility 4 bookmark 0

kısa hikaye

İyi Niyetin Sonu

Cenazenin defin işlemi tamamlandıktan sonra, mezarlığın kapısında taziyeleri kabul eden oğluna başsağlığı ve sabır dileyip ayrıldım. Arabama yönelmeden önce bir kez daha dönüp mezarlığa, onun artık sonsuz uykusunda olduğu yere baktım. Hüzün içime ağır ağır yayılıyordu.

Annemin ve babamın memuriyeti nedeniyle o köyde doğmuştum. Okula gidene kadar çocukluk yıllarım orada geçti. Onu da o zamanlardan tanır, severdim. Sessiz, sakin, sevecen bir adamdı. Köy halkının saygısını kazanmış, herkesin güven duyduğu biriydi. Sonraları ilçede bir devlet dairesinde çalıştı, oradan emekli oldu. Babası da köyde muhtar yardımcısıydı. Dürüstlükleriyle tanınan bir aileydiler.

Her yaz, ilçeye taze sebze-meyve alımı için tüccarlar gelirdi. Bazıları köylerde alım merkezleri kurar, oralardan mal toplarlardı. Bu işlerde, köylüden mal alacak tüccarların yanında güvenilir bir köylü çalışırdı. Hem işleri yürütür hem de adeta kefil olurdu. Bizim abimiz de böyle bir görev üstlenmişti. Tanınan, güvenilen, sözüne inanılan biriydi.

Çalıştığı tüccar, ilk yıllarda herkesin güvenini kazanmıştı. Gerek peşin gerekse vadeli alışlarda ödemelerini zamanında yapmış, çevre köylerde itibarı artmıştı. Bu güven sayesinde üreticiler de mallarını gönül rahatlığıyla teslim etmişti. Ancak ne yazık ki son alımından sonra tüccar bir daha ortalarda görünmedi. Üreticilere “Vadeli aldım ama ödeyeceğim.” diyerek ayrılmıştı.

Önce sabırla beklediler. Günler geçti, haftalar geçti ama tüccardan ses çıkmadı. Köylüler çaresizce çare aramaya başladılar. Yöneldikleri ilk kapı elbette ki kendi köylüleri, yani bu abimiz oldu.

“Biz sana güvendik de tüccara mal verdik. Şimdi paramızı ya ondan al, ya da sen öde.” dediler.

O ise, “O böyle bir adam değil, mutlaka bir şey olmuştur.” dese de içten içe korkmaya başlamıştı. Bir gün karar verip tüccarın şirket merkezinin olduğu yere gitti. Ama gittiğine pişman oldu. Ne tüccar vardı ortada ne de izini bilen biri... Sordukça öğrendi ki adam, yaklaşık kırk gün önce kayıplara karışmış.

Köye döndüğünde boynu büküktü. Köylülere gerçeği olduğu gibi söylemeye dili varmadı. “Ha bugün döner, ha yarın çıkar ortaya.” diyerek kendini de, onları da oyalamaya çalıştı. Ama zaman geçtikçe köylünün sabrı tükendi. Kapısına dayandılar. Sıkıştırdılar.

Bakınca durumun vehametini anladı. İyi niyetiyle kefil olduğu tüccarın borcunu kendi ödemeye karar verdi. Elinde ne varsa satmaya başladı: ev, araba, arazi… Ne bulduysa. Borcun büyük bir kısmını ödedi ama sonunda elinde avucunda hiçbir şey kalmadı. Çaresizlik içinde kız kardeşinin evinin avlusundaki samanlığa, eşi ve çocuklarıyla taşındı. O andan sonra hayat onun için dik bir yokuşa dönüştü. Sağlığı bozuldu. Günden güne eridi.

Bir pazar günü, öğle arasında işyerime dönerken arkamdan fısıltı halinde adımın söylendiğini duydum. Döndüğümde, o yıkılmış hâliyle karşımdaydı. Belini doğrultamıyordu, yüzü solgundu, sesi kısıktı.

“Ben bittim.” dedi. “Bir şeyim kalmadı. Bugün eve ekmek götürecek cebimde param yok. Yardım eder misin?”

O an içim parçalandı. “İnsanın başına her şey gelir abi, merak etme… Bu da geçer.” dedim. Bir miktar para uzattım. Göz göze geldik. Gözlerinden yaşlar süzülüyordu. Elleriyle silerken fısıltıyla,

“Bir gün ödeyeceğim.” dedi.

“Önemli değil abi.” dedim.

Ardına bile bakmadan kalabalığın içinde kayboldu. Yüreğimde bir şey kaldı o gün.

Yıllar sonra öğrendim: Vilayette bir sitede ailesiyle birlikte site görevlisi olarak çalışıyormuş. Ama sağlığı giderek kötüleşmiş. Bir gün felç geçirmiş, kısa bir süre sonra da orada vefat etmiş. Vasiyeti üzerine köye getirilip defnedilmiş.

Mezarlıktan ayrılmadan önce durdum. Onun mezarına doğru uzun uzun baktım. Düşünmeden edemedim:

İyi niyetin sonu bu mu olmalıydı?

Arabama bindiğimde yağmur çiselemeye başlamıştı.

Kamil Erbil