Büyümek hayatımda gördüğüm en kötü kaçınılmaz son. Durdursan durduramıyorsun kaçsan kaçamıyorsun saklansan saklanamıyorsun hayat hep ebeliyor seni. Kazanamıyorsun asla. Dünya çok büyüyor ama ellerin hep küçücük kalıyor. O kadar büyüyor ki dünya bir çığ oluyor seni de içine katıp en yakın uçurumdan aşağı yuvarlıyor. Ama asla ölmüyorsun sadece sürünüyorsun. Kan revan içinde dizlerindeki yaraları görmezden gelerek devam ediyorsun. Belki biraz zamanın olsa bakacaksın yaralarına ama kimse durmuyor diye sen de duramıyorsun. Dursun istiyorsun ama sen dursun istedikçe hızlanıyor her şey. Akın akın geliyorlar üstüne. Koca bir kara delik oluyorsun her gelene eyvallah diyip içine alıyorsun. Büyümek bu işte bence. Her düşündüğümde beni korkutan muaf olmak için her şeyimi feda edebileceğim şey.
Kendini fark etmiyorsun belki ama durup etrafına bir baktığında herkesin ne kadar değiştiğini anlıyorsun. Annenin babanın saçlarına aklar düşmüş, küçükken abla abi dediğin herkes anne baba olmuş,çocukluk arkadaşlarının hepsi bambaşka karakterlere sahip olmuş belki de artık hiçbir ortak noktanız kalmamış fırtına hepinizi başka limanlara savurmuş.
Ve biliyorsun ki bu döngü hep devam edecek asla durmayacak. Gittikçe büyüyeceksin. Zamanı gelecek ailenin en büyüğü olacaksın, tüm sevdiklerinin ölümünü göreceksin,dizlerin tutmayacak ,kendi kendine eve bile gidemeyeceksin bazen. Belki de her şeyi unutacaksın tüm hayatın uçup gidecek ve seni hatırlayan son kişi de öldüğü zaman hayat filminin jeneriğinden adın silinecek aynı senden öncekiler gibi.
Yorumlar