26 Nisan 2025
Annemsizim !
1
8
0
Sarı saçlarına ve yeşil gözlerine ne çok yazı yazdım. Ya da onunla alakasız konularda yine ondan bir şekilde bahsettiğim yazılarda oldu.
Fakat bu yazı benim içim çok zor.
Yaz, sil, ağla, yeniden yaz
Gözlerimin ağrısı ve beynimin uğultusu ile yazmaya çalışıyorum. Yokluğunu anlatabileceğim doğru kelimeleri bulmak neredeyse imkansız…
Her çocuk, her ergen gibi annesine zorluk çıkartan biri oldum. ‘’Hakkını helal etmezsen cennet yüzü göremem ‘’derdim. Zor biriydim ve fazla inatçıydım tıpkı onun gibi…
Asla vazgeçmedi. Benden daha inat oldu; bir bakışıyla, bir sözüyle hakkımdan hep geldi. Onun gözünde diğer annelerde olduğu gibi zor büyüdüm. Bana doğruları göstermeyi çalışırken; beni ve yeteneklerimi biraz geç keşfetti.
Sonra arkadaşı oldum. Yalnız bir sorun vardı, ben ondan fazla korumacıydım. Onu kim üzse karşısında beni bulurdu. Sanırım en çok bu yüzden akrabaların en çekindiği isim oldum.
Her ne kadar anlaşmakta zorluk çeksek bile benim en kıymetlim, canımın içi, ömrüm annemdi.
Beni şuan ki ben yapan özel insan…
Bana kitap okuma alışkanlığı kazandıran, radyo programlarını, belgeselleri sevmemi sağlayan, yazı yazmamdaki en büyük etken ve destekçim annem.
Hayata bakış açımı değiştiren. Kendimi keşfetmemi sağlayan varlığından keyif aldığım canım annem.
Büyüdükçe anladım ki; o gerçekten çok özel biri.
Yüce gönüllü fedakar bir anne.
Her şeyini kendi içerisinde yaşayan, bizleri kendinden ayrı bırakarak bir nebze olsun yokluğuna alıştıran
Kim nasıl mutlu oluyorsa onu yaşasın diyen ender anne…
Biz büyüdük o küçüldü.
Sağlık konusunda canı her acıdığında Asuman diyen yanında isteyen bir anne…
Yine de ne kadar canı yansa da güçlü olmaya çalışırdı. Bakın ben iyim demesi aslında bize değil, kendini kendisine kanıtlama çabası gibiydi. Zayıf anlarını zayıf yönlerini asla göstermek istemezdi. Mecbur kaldığında üzülür kendi kendini yer bitirirdi.
Hep kendi tercih ettiği hayatı yaşadı. Bize de siz nasıl mutluysanız öyle olun derdi. Yanına her gittiğimizde ne var ne yok alır verirdi. Anne yapma dediğimizde ben böyle mutu oluyorum derdi.
Ve hiç istemediğim, düşüncesinin bile ağır geldiği şey başımıza geldi. Kaybettim, kaybettik!
Bir hafta öncesinden tüm işaretleri almış, rüyamda bile görmüştüm. Elimin tersi ile ittim. Olmaz kabul etmiyorum edim. O kadar inandım ki böyle bir şeyin olmayacağına görmeye bile gitmedim.
Hiç beklemediğim bir anda bir haberle ve bir şekilde kendimizi hastanede bulduk. Herkes dua ederken ben edemedim. İlk defa o an dualarımın kabul olmayacağını anladım, hissettim.
Şimdi iyim desem değilim, kötüyüm desem kötü de değilim. Hayatım boyunca ilk defa ne halde olduğumu ben de bilmiyorum. Tek bir bildiğim var; inatla kabul etmiyorum.
Ediyorum ama etmiyorum.
Düşünmek bile ağır geliyor. İyi olmak, kendimi iyi hissetmek için elimden geleni yapıyorum.
İnsanın kalbi ağrır mı?
Ağrıyor işte.
Herkes yalnız değilsin diyor. Biliyorum değilim.
Sadece Annemsizim
Kimse bunun ağırlığını bilmiyor.
1
Takipçi
2
Gönderi
2
Beğeni
Son Gönderiler
Son Duyurular
Henüz duyuru bulunmuyor.
Yorumlar