17 Ağustos 2025
Kişisel gelişim
1
3
0
Bazen insan vazgeçiyorumuș, vazgeçebiliyormuș yaşanmış ya da yaşanacak herşeyden birden soğuyan biliyormuș. Hayatın artık toz pembe olmadığı yüzüne en acı şekilde vuruluyormuș ve insan o andan sonra asla eskisi gibi olamıyormuș. Yavaş yavaş duygularını yitirip duygusuz bir insan oluyormuş. Ve bununda aşamaları oluyormuş.
Mesela ilk aşamada insanın gözleri duygusuzlașıyormuș. Dudaklarında her ne kadar gülümsemesi eksik olmasada Eskisi gibi umut dolu, hayal dolu gözler ile bakamıyormuş dünyaya. Daha bir yorgun, daha bir kırgın bakıyorlarmıș, dudaklarındaki gülümseme ben yoruldum ben kendimi kaybettim diye adeta basbas bağırsada anlamıyormuș kimse.
İkinci aşamada işe yavaş yavaş dudaklarındaki o yalan gülümsemede yerini terk ediyormuş. Eskisi gibi gülmeyi bırak dudaklarında herhangi bir hareketlenme dahi olmuyormuș çoğu zaman . Eskiden onu mutlu eden onu mutluluktan havalara uçuran şeyler çok normal gelmeye başlıyormuş. Ve yine kimse bunu fark etmiyor, anlamıyormuș.
HAZAL SANSAR
Üçüncü aşamada işe artık sadece mimikleri ile değil vücudu ile kendini göstermeye çalışıyormuș. Midesi hiç birşey almaz oluyormuş mesela. Eskiden gür ve kıyamadığı saçları artık bakımsız görünüyormuş. Ama hala mutlu rolü oynamaya çalışıyormuș insan. Hatta öyle iyi oynuyormuş ki hâlâ kimse onun yorgun ve vazgeçmiş olduğunu anlamıyormuș.
Oysa anlaşılmak istiyormuş insan. O anlarda hayattan tek istediği buymuş aslında. Çünkü insanda yorulmuş mutlu rolü yapmaktan, anlaşılmamaktan, üzgün olmaktan ve vazgeçmiş olmaktan. Farkındaymıș benliğini kaybettiğini ama toparlayacak gücü bulamıyormuș kendinde. Birinin onu fark etmesini bekliyormuș, ama ne zaman fark edileceğini o da bilmiyormuș...
Mesela ilk aşamada insanın gözleri duygusuzlașıyormuș. Dudaklarında her ne kadar gülümsemesi eksik olmasada Eskisi gibi umut dolu, hayal dolu gözler ile bakamıyormuş dünyaya. Daha bir yorgun, daha bir kırgın bakıyorlarmıș, dudaklarındaki gülümseme ben yoruldum ben kendimi kaybettim diye adeta basbas bağırsada anlamıyormuș kimse.
İkinci aşamada işe yavaş yavaş dudaklarındaki o yalan gülümsemede yerini terk ediyormuş. Eskisi gibi gülmeyi bırak dudaklarında herhangi bir hareketlenme dahi olmuyormuș çoğu zaman . Eskiden onu mutlu eden onu mutluluktan havalara uçuran şeyler çok normal gelmeye başlıyormuş. Ve yine kimse bunu fark etmiyor, anlamıyormuș.
HAZAL SANSAR
Üçüncü aşamada işe artık sadece mimikleri ile değil vücudu ile kendini göstermeye çalışıyormuș. Midesi hiç birşey almaz oluyormuş mesela. Eskiden gür ve kıyamadığı saçları artık bakımsız görünüyormuş. Ama hala mutlu rolü oynamaya çalışıyormuș insan. Hatta öyle iyi oynuyormuş ki hâlâ kimse onun yorgun ve vazgeçmiş olduğunu anlamıyormuș.
Oysa anlaşılmak istiyormuş insan. O anlarda hayattan tek istediği buymuş aslında. Çünkü insanda yorulmuş mutlu rolü yapmaktan, anlaşılmamaktan, üzgün olmaktan ve vazgeçmiş olmaktan. Farkındaymıș benliğini kaybettiğini ama toparlayacak gücü bulamıyormuș kendinde. Birinin onu fark etmesini bekliyormuș, ama ne zaman fark edileceğini o da bilmiyormuș...
1
Takipçi
1
Gönderi
1
Beğeni
Son Gönderiler
Henüz başka gönderi bulunmuyor.
Son Duyurular
Henüz duyuru bulunmuyor.
Yorumlar