Hayat akıp gidiyor… Herkes bir şeylerin peşinde ama ben çevremdekilerden farklı olarak tek bir şey istiyorum: Anlaşılmak. Dümdüz, yalın bir şekilde… Çabalamadan, bağırmadan, çığırmadan… Sadece biri gözlerimin içine bakıp beni anlasın istiyorum.
Kendimi açıklamaya çalışmaktan o kadar yoruldum ki… Daha ağzımı açmadan, beni bana anlatsın istiyorum. Evet, ruh eşi dediğimiz kişi…
Bazen aklımdan geçiyor; “Ne zaman karşıma çıkacak? Gerçekten var mı böyle biri?” Bu sorular zihnimi o kadar meşgul ediyor ki, bazen kendimi onu fallarda ararken buluyorum. Saçma biliyorum ama en ufak bir ihtimal bile beni öyle heyecanlandırıyor ki… Hele ki falda zaman belirtilmişse, bir de harf çıkmışsa… İşte o zaman hayal âleminde kaybolup gidiyorum.
Buradan sana sesleniyorum: Eğer bunu okuyorsan, artık seni tanımak istiyorum. Ve geçmişe dönüp “Boşuna üzülmüşüm.” demek… Kim bilir, belki de şu an gerçekten okuyorsundur.
Yorumlar